Evet beyler uzun soluklu bir hikaye olucak ve hevesle okuyacağınızı düşünüyorum.

Ben aslında 4. sınıfa kadar çok sosyal, eğlenceli bir çocuktum. Herkes severdi beni. Tabiki her güzel hikâyenin bir sonu vardı, o son benim için 4. sınıfın yaz tatilinde geldi. Doğduğumdan beri yaşadığım yerden taşınıp, okulunu değiştircektim. Bunların olmaması için tüm tatil boyunca babama yalvarmıştım ama ne işe yaradı? Hiçbirşey. Gidiyorduk.

Taşındıktan sonra sosyal çocuk yerini asosyal bir bebeye dönmüştü, eski eğlenceli çocuk yoktu artık. Okulda yavaştan başlamıştı. Ben oraya gittiğimde daha saldırgan olmuştum bu benim için büyük bir sıkıntı olucaktı.

Bir gün okul çıkışı eve gitmek için hızlı adımlarla yürüyordum o sırada üst sınıflardan birine yanlışlıkla çarptım. Çocuğa yanlışlıkla oldu desemde yanında ki 4 arkadaşıyla beni öyle bir dövdüler ki, ben bida öyle dayak yemedim. Allah var sağlam dövdüler yani üst düzey bir dayak yeme stili gösterdim. Beni dövdükten sonra ara sokaktan hızla koşup oradan uzaklaştılar. Ama bana en çok koyan ise onca kişi arasında kimse gelip beni yerden kaldırmadı, onu geçtim bir iyimisin diye soran bile olmadı.

8. sınıfa kadar birşey olmadı o çocuklarıda bida görmedim. O olaydan tam 2 hafta sonra babam beni taks kursuna yazdırmıştı. Ama benim özgüvenim sıfır olduğu için kabul etmedim ve hiç gitmedim oraya. 1 gün anne zoruyla gittim ve kendimi çok iyi hissettim uzun süre sonra ilk defa bu kadar mutlu hissettim. Artık taksa başlamıştım, fakat okulda asosyal kimsenin giklemediği öğretmenler tarafından bile sevilmeyen çocuk bendim ve nedenini öğrenemedim. Artık 8. sınıfa geçmiştim büyümüştüm yâda ben öyle hissediyordum. Yaz tatilinde kendime çeki düzen verdim saç stili, parfüm, kıyafet ama sizin anlattığınız gibi okulda popi olmadım. Okul yine rutin yine giblenmeyen bir ben hayallerim bir sonraki seneye kalmıştı...