Daha fazlasıda var ama onları sonra anlatacağım.

Şimdi devam edeyim, hani diyoruzya Allah kimseye muhtaç etmesin, diye biz babam olmasaydı belkide hiç amcalarımıza halalarımıza muhtaç olmayacaktık. Ben kendime artık ayaklarımın üzerindeki efsaneyim diyorum. Çocuk yaşta yapmadığım iş kalmadı, otobanlarda E-5 in trafiğinde su mu satmadım? Parklarda tepsi tepsi mideyemi satmadım? Gece vardiyasında konfeksiyonda ortacılıkmı yapmadım? Taksi durağında günlük 15 lira için taksilerimi yıkamadım? Komilik, simitçilik, berber çıraklığı, çiğ köftecinin kuryecisi kısacası işportadaki ve küçük esnaflardaki çoğu işi yaptım.

Benim kalbimde en çok yeri olan ise benim yaşımdaki çocuklara balon sattım.

Hiçbir zaman yarına saldırmadım o gün sokağa çıktım rızkımı aradım hani derlerya sabah vakti uyumayanların rızkı bol olur diye 5 yaşımdan belli sabah ezanı ile birlikte arada yorgun düşüp aksatsamda kalkıyorum. işe giderken gözyaşlarımı hep tuttum hep işbaşına tamam dedim. Kendi kendimin kurtarıcısı olmaya çalıştım ve hep öyle olmaya çalışıyorum hala da böyle

internette geçen gün bir söz okudum " Hayat 18 ine bilemedin 20 sine kadar yaşadıklarındır, gerisi yaşama tutunma çabasıdır " işte benim için bu böyle değil beyler benim için tutunma çabası " Doğduğumda başladı " . En güzel huzur Anne karnı huzuruydu ha belkide.