8.sınıftayız yavaş yavaş azalsada yaz yağmuru yağıyor hafif nemli bir hava var ve karne günü, canım anam rahmetli dedemin bir yeleği vardı onu verdi bana birde kareli gömlek oğlum bunları giy dedi, giydim. Yaşıtlarımın giydiği gibi pek entel dantel modern şeyler değildi eski tarzdaydılar.

Onları giyip karne almaya gittim 8 de okuldaydım karneler saat 11' de verilecekti geçtim bir sıraya oturdum tek başıma. Kimse gelmedi yanıma tektim herzamanki gibi. Ellerinde telefonlar, fotoğraf makineleri vardı sınıf arkadaşlarımın, mezuniyet fotoğrafı çekileceklerdi topluca o fotoğrafta olmayan bir kişi vardı beyler, bir ben yoktum o fotoğrafta. Birtek beni davet etmediler. Kara düzen bağlama bozlak mevsimi bir üzüntü kapladı içimi ama pek takmadım daha büyük sorunlarım, küçümsenmeyecek daha önemli dertlerim vardı...

Onlar toplu halde fotoğraf çekilirken cam tarafı pencereye yaslanmış bir vaziyette onları izledim.
Saatler böyle geçti öğretmenimiz karneleri dağıtmaya başladı tek tek herkesle fotoğraf çekiliyor, onları yanaklarından öpüp gelecek hayatları için güzel dileklerde bulunuyordu. Bazı öğrencilerin annesi babasıda vardı sınıfta, onlarlada tokalaşıp iyi dileklerde bulunuyordu, öğrencilerine onları çok özleyeceklerini söylüyordu.. Afet hocamız evet bayan ve adı Afet'ti 55 li yaşlarında kilolu pekte sevecen olmayan addıbına göre muamele yapan bir öğretmendi. Benden pek hoşlanmazdı.

Neyse sıra bana geldi karnemi alacağım, sınıfta ne annem var ne babam.. gittim
karnemi takdim etti, ve takdir belgemi verdi birtek ben almıştım o belgeyi, hocanın
yanağına yanağımı hocayı öpmek için yaklaştıracak gibi oldum kendini geri çekti, elimi sıktı hayatta başarılar dilerim dedi, ama diğerlerine dediği gibi pek güler yüzle söylemedi sözlerini. Ne bir fotoğraf çekildim ne de bir başka birisiyle vedalaştım. O an pekte karne sevinci yaşayamadım. Buruk bir sevinçti.

Hayattan bir darbede orda yemiştim. Anlatacağım hatıralarıma kahpelikle dolu bir hatıra daha eklenmişti. Bu hayata dıbıma koydu hep...