Karanlığa kafa atarak kanka. Şaka gibi gelebilir ama gerçekten bu şekilde yendim.

Bir gün misafirlikteyiz saat olmuş gece 11 biz eve yeni dönüyoruz. o zamanlar da aşırı korkardım karanlıktan, mistik varlıklardan. Küçükken yaşadığım birkaç paranormal olaydan olsa gerek.
Neyse eve geldik bizim ev bahçeliydi ve bahçe baya derindi. Peder ağaçları sulamak için fıskiyeyi kısıkta bırakmış biz giderken. Musluk da taa ebesinin amında. Babam dedi git kapat suyu. Olum nasıl tırsıyorum o bahçeden gram ışık yok aq. Neyse erkek adamız ya gururumuza yediremedik tamam gidiyorum demeye kalmadan herkes eve girdi. Tek kaldım kodumun bahçesinde...

Ulan dedim, gelin. Gelin amuhagoduklarım. O an kendimi cidden güçlü hissettim. Normalde koşarak giderim kapatırım geri de topukları züte vura vura dönerim eve. Ama bu sefer korkmuyordum ağır adımlarla soğukkanlı bir şekilde yürüdüm, o korktuğum seslere kulak kesilerek... Etrafa bakıyorum bir şey var mı diye o derece sinirlenmişim arıyorum bulsam mevzu çıkacak aq. Neyse gittim kapattım suyu tekrar ağır ağır yürüyerek gittim eve. Daha da korkmadım karanlıktan, karanlığın efendilerinden...
Kısacası ; kısacasına gerek yok amk nasıl yendiğimi anlattım işte oku gibik.