gelin bu gece de

Tuana... Kara kuru, saçları her daim örülü bir kızcağızdı. Yaşımız küçük; üçe gidiyoruz ya da ben dört o üç. Adı aşk mıydı emin değilim fakat onun karşısında heyecanlandığımı hatırlıyorum. Okula Tuana'yı görme ihtimaliyle daha bir neşeyle gidiyordum.

Bir gün takip ettim evine kadar, bizim evin yakınlarında oturduğunu biliyordum kilise sokağında ahmet şimşeğin biraz üzerindeydi evi bir yıldan fazlaca ne zaman o yolu kullanabilecek olsam kullandım sırf ben evinin önünden geçerken belki dışarıda olur da görürüm diye fakat bir kere bile göremedim görmesini geçtim bir kere bile konuşamadım onunla.

Geçen ramazanda bir iftar yemeğinde rastlaştık. Masadaki Tuana'nın o Tuana olduğuna inanmak pek güçtü zaten bilmiyordum da öncesinde. Laf lafı açtı, aynı ilk okula gittiğimizi söylediğinde ben de bir zamanlar önünde kamp kurduğum evlerini tarif ettim kalakaldı, nasıl bildiğimi elbette merak ediyordu hoş bir gülümsemeyle savuşturdum merağını, yemeğe devam ettik.
iki gün sonra bir mesaj aldım. Halen saklarım:

"O çocuk sendin, değil mi? Tabi ya, çok mantıklı evimi nereden bileceksin yoksa? Yıllardır düşünürüm hakkında, takip ettiğini biliyordum şimdi düşününce çok komik fakat söyleyeceğim, senin babam tarafından gönderilmiş koruyucu meleğim olduğunu düşünüyordum -babası o dönem vefat etmiş.- çok teşekkür ederim."

Hoş, tatlı geçen bir kaç ay ve ayrılık.