Insan alışıyor yalnızlığa .
Soğuk ve puslu bir odada,
Yalnızlığın seslerini dinlemeye.
Her gece yastığa sarılıp uyumaya.

Farklı birsey olsun diye beklersin .
Lakin olacak tek şey! yalnızlığın o büyük sessizliği.

Tavana bakıp dinlersin sessizliği.
Ve bir süre sonra konuşursun o sesslikile, seni gören deli sanar. içindeki sanatçı ruhun ortaya çıkar! kâğıt ve kalemdir senin en yakın arkadaşın bundan sonra!

Onlar olmadığı zamanda ise, seni zehirleyen sigara dumanı dır. Icine çektiğin zaman çiğerlerin parçalansın istersin. Ama o seni savaş savaş öldürür hayat dan darbe almani bekler her aldığında daha çok yanında olur ama seni yavaş yavaş zehirler aynı yalnızlık gibi.