tüm bu olanlardan kendimi bir süre uzaklaştırmak istedim. uzaklaştım da.fakat kendi iç dünyam bana dar gelmeye başladı. bağırdığımı sanıyordum uzun zamandır fakat onu duyabildiğimin bile farkında olmadığım zamanlar geçirdim. surekli yazıyordum kendi kendime konuşuyordum. kendi kendimin dert arkadaşı oluyordum bunları farketmeden. haksız olmadığımı ispatlamak istiyordum birilerine. diger insanlar gibi olmaya çalışıyordum.bir yerlerden sesime ses gelmesini bekliyordum.

ve ben o sırada rastladım sana.ne yapacağımı bilmiyordum bu bambaşka biri olmanın ilk adımının bu kadar zor olacağını tahmin etmemiştim. fakat sen buna ihtiyacım olmadığını hissettirdin bana. farklı iki hikaye ve farklı iki dünya.
sonra dünyalarımız ve hikayelerimizin birbirine göre o kadar farklı olmadığını görmüştük.ben o anın bozulmasını istemiştim çünkü daha fazlasını istemekten çekiniyordum, belki de korkuyordum bazi şeylerin berbat olmasından.
fakat tuhaf bişey vardı geçirdiğimiz tek bir güne rağmen seni hatırlatan şarkılar kazanmıştım ve bu da noluyo lan havalarına girmeme sebep olmuştu "noluyor oğlum alt tarafı gerçek kötülerin ne kadar kötü bir film olduğunu gördünüz" bir yanım böyle düşünürken diğer yanım da "buraya kadar mıydı" mesajı veriyordu."Oraya kadar" demek istiyordum fakat bunu icraate geçirmek istemiyordum.

bana aslında hiçbir şekilde değişmek zorunda olmadığımı öğrettin
ve ben de ondan sonra tavşan sorularını yapamamaya başladım.
o an ne kümes ne de tavukların ayakları umrumdaydı. tek istediğim şey kolundan tutup seni sevdiğimi söylemekti.

ben seni en çok kırmızı beremi takıp altından bana gülümsediğin zaman sevdim,

belki asıl duygularımı hiçbir zaman sana açıklayacak fırsatım olmadı, kıskançlığımı,heyecanımı, üzüntümü,

ama ben sana aşık oldum be.