Bir rakamın değişimi tüm hayatları değiştirecekmişçesine umut bağladık yeni bir yıla. Yeni yılın ilk gecesi Reina saldırısında öldürülen insanlar bize bu yılın da 2016’dan farklı olmayacağını gösterdi. Bir yanda ölen insanlara oh olsun diyen; ruh durumlarını anlayamadığım bir kitle, diğer yanda eğlenen ve fotoğraflarını paylaşanlara kızan, sosyal medya hesaplarını karartmakla insanlık görevini yaptığını düşünen, Reina’da ölen insanların yerde kanlar içindeki fotoğraflarını bir insanlık göreviymiş gibi paylaşan ve bunu yaparken de bu hayat içerisinde hala mutlu olmayı başaranlara çemkiren bir kitle de var. Bu ülkenin taku çıktı evet, dünyanın taku çıktı. Bizden uzakta ya da dibimizde her gün birileri katliamlara maruz kalıyor, acı çekiyor, can veriyor. Hangi birine üzüleceğimizi seçmedik, her birine üzüldük biz.,.

Ama hala ısrarla bu modaya ayak uydurmayacağımı söylüyorum; üzüntümün yarışını yapmayacağım kimseyle… Kimsenin ne kadar üzüldüğümü profil fotoğrafımı karartıp karartmadığıma , teröre lanet eden bir paylaşım yapıp yapmadığıma bakarak değerlendirmesine izin vermiyorum. Hangi gün mutlu olacağıma, hangi gün hüzünlü olacağıma katliamların ne kadar yakınımızda olduğuna bakarak karar veren ve kendini otorite ilan edenlere diyorum ki: git ve aynaya bak… Kendi gözlerinin içine bakarak samimiyetini tekrarla, 10 defa, yetmezse 20 defa, yetmezse 40 defa…