Sonsuz huzurun ve güzelliğin bilincinde olupta tadamamak sonsuz kötülüğe ve çirkinliğe uğramakla eş değerdir zaten. Sanırım cehennemde sonsuz kötülük ve çirkinlikti sanırım. Hayatın bir din tüccardından farkı yok. Beni cennetle kandırıyor ve istediği şeyi yapmamam durumunda kendimi cehennemde buluyorum. Cennete karşı duyduğum umutsuz aşk ile yakıyor beni.Üstelik sadece gibik ırkımın devamı için.Bu sadece bir tanesi. Beni hep yönlendiriyorsun.Ah çok zalımsın hayat.Ama bu hep böyleydi. Sanırım ben bir renk aradım, hayatın siyah beyazlığından sıkılmıştım. Evrenin bir parçası olan ben, nasıl nefret ettim kendimden. bunda bir terslik var.Ben hep burdayım nasıl hayatı acımasız bulabilirim. Evrenden başka bişey görmedim ki neye göre kıyaslıyorum. Cenetten filan mı geldim ben yoksa. Yoksa bu kompleks insan zekasının daha iyi hale getirme yeteneğinin bedeli mi? Her şeyi kötü mü gösteriyorsun ve acı çektiriyorsun oyuncağına her şeyi geliştirmesi ve iyileştirmesi için. bunu ben seçmedim diyecek kadar zayıf değilim.Ah benim canlı ve cansız kısımlarım. Sizden nasıl nefret edebilirim. Kendimden nasıl nefret edebilirim.