Artık gitme vaktim geldi dercesine baktım ayaklarıma. Cevap yok sabit duruyorlardı.
Yağmur karşımda annesini yeni kaybetmiş bir yetim gibiydi. Ağlıyordu, sabit durdum öyle sadece bakmakla yetindim.
Cengiz geldi gözlerimin önüne, sonra Yağmur’la yaşadıkları şeyler geldi aklıma. Dizlerim kırılacak gibi oldu. Başını kaldırıp bana baktı. Bir şey söylemeyecektim kızmayacaktım, ağlamayacaktım da.
“Hayatımda bundan sonra bir tek sen varsın” dedi. Kalktı ayağa gözyaşlarını sildi hırkasına. Saçlarını düzeltip burnunu çekti. Sarıldı.
Dayanamadım gözyaşlarım aktı omuzlarına. Ellerim sabitti. Dayanamadım ittim onu.
Her ne kadar sevsem de onu, kokusunu, bunu yapamazdım.
Beni arkadaşımla aldatmıştı. Bunu yapabilir miydim ki? Sırf ona olan sevgim için devam eder miydim?
Bu apartmana bir daha gelir miydim?
Bir daha aynı sokaklarda yürür müydüm?
Ben bunları onu sevdiğim için yapacağım desem de her fırsatta Cengiz’in yaptıkları gelecek aklıma .