Yağmur ile ettiğim kavgayı unutmuştum. Sadece derslerimle uğraşıyordum. Hocalara soru soruyordum devamsızlık yapmıyor denemelere de katılıyordum. Her şey yolundaydı. Tabii yatağımın başında, duran Yağmur’un portesini gördükçe onu hatırlamamı saymazsak.
Yeni yıla girmeden görüşmem gerekiyordu onunla. “Kapının önündeyim aşağıya iner misin?” diye kibar bir mesaj attım.
10 dakika sonra aşağıya indi. Beni gördü duraksadı ben de ona baktım sonra bana doğru yürüdü bende ona doğru yürüdüm. Sarılmıştık. Kenetlenmiştik birbirimize, pgibopat bakışlı babası gelse bile ayıramazdı.
Yağmur ile o kadar uzun süreden sonra birbirimize kavuşmamız, dünyaya barış gelmesi gibi mutluluk verici bir şeydi.
Yıllarca hazırlanıp istediği üniversiteye giden genç kadar, kolasına oynadığı maçı kazanan çocuklar kadar, annesinin onu gıdıklarken gülen bebek kadar mutluyduk ikimiz de.
Birbirimizin kollarını bırakmak gelmiyordu içimizden.
Türkiye uzaya mekik yollasa bu kadar mutlu olunmazdı.
Gözlerimin içine baktı. Elimi tutu. Dudağını öpüp tekrar sarıldım ona kulağına “Özür dilerim” diye fısıldadım.