Beyler uzun süre atamadım ettiğiniz küfürleri duyuyorum, şuan bile kulağım çınlıyor.

Okula gitmemenin verdiği rahatlıkla evde zütü başı yayıp film izliyor, oyun oynuyordum. Dershane saatlerin de dershaneye gidip harıl harıl ders dinliyordum. Yağmur’a verdiğim bir söz vardı. Tutmam gerekiyordu bu sene ikimiz de aynı üniversiteye yerleşecektik.
“9 Eylül’ gidelim mi beraber?” dedi
Evde ki kitapları yesem bile oraya yerleşemezdim ki ben. Sonra da inönü Üniversitesinde karar kıldık.
9 Eylül’den inönü üniversitesine düşmüştük.
Her şey hoş güzel gidiyordu. Sürekli bir yerlere gidiyorduk. Yağmur kafelerde oturmayı seven bir kız değil. Hatta;
“Kalabalık olmasın, gürültü de olmasın. Bir bank olsun bir yanında sen diğer tarafında ben. Bu bana yeter” demişti.
Ne deyiyeyim lan çok hoşuma gitmişti. Öyle sokakta gördüğünüz, pantolonunun bellini memelerine kadar çeken kızlardan değildi. Sürekli fotoğraf çektiren tiplerden de değildi.
Belki bir başka kızın mutluluğu pahalı hediyelerdi veya sürekli gezmekti.
Yağmur’un mutluluğu ise, bir çocuğun babasıyla balığa gitmesi gibi, yemekten sonra çikolata yiyen çocuğun mutluluğu gibi; çok çocukçaydı, ama çok güzeldi be.
Kendimi Yağmur’a göre değiştirmiyordum, çünkü buna gerek yoktu. Hep doğaldım onun yanında.
Tabii bir süre sonra insan aynı yerde oturmaktan sıkılıyor. Ben de Yağmur’a değişiklik olsun diye sinemaya gitmeyi teklif ettim. “Oluuur” dedi.
Buluştuk bir yer de çarşıya doğru yürüyorduk, hava kapalıydı soğuktu da. O zamanlar ‘Karışık kaset’ filmi çıkmıştı(güzel filmdir). Karakterin isminin Ulaş olduğunu öğrenince o filme gitmeye karar verdik.