Zaten Yağmur’la tanıştığımdan beri annemin topuklu terliği yerine tertemiz ayakkabı giyiyorum, üstüne çay mı kahve mi döküldüğü belli olmayan sararmış atlet yerine temiz tişört giyiyorum, 1970’lerden kalma şortum yerine de kot pantolon.
Her an ne olacağı belli değil belki karşılaşırız diye böyle davranıyorum. Ki karşılaştık da kardeşimi servisten almak için kapının önünde bekliyordum. Arkamdan bir kız sesi “Aa,onur” diye. Döndüm Yağmur, naber nasılsın falan muhabbetler sanki geçen evde ki olayı unutmuş gibiydi. Ben de o konuyu açmadım, ama o açtı “Ya ben sana teşekkür edemedim, bilgisayar eskisinden hızlı çalışıyor virüs falan da yok fotoğraflar da duruyor. Çok saol o fotoğraflar lazımdı” dedi. Önemli değil diye geçiştirdim, sonra Yağmur giderken arkasından seslendim “Yağmur” “Efendim” dedi. “Aslında ben Onur adını çok kullanmıyorum adım Ulaş” dedim. “Aa tanıştığımıza memnun oldum efenim” dedi gülümseyerek. O an o yanaklarını sıkasım geldi lan.