Kardeşlerim.

Ne yapayım, ne yapsam, bilemiyorum.

Birbirimizi çok seviyoruz, ama bunun devamı olmayacak biliyorum. gerek dini ve ailevi sebeplerden evlenemeyeceğiz, gerekse de diğer sebeplerden, işte hayatlar, anlarsınız, bir taraf fedakarlık yapmayacak gibi. O tusu kazandı, yüksek eğitimini alıyor ve burada yaşayacak. Oysa ben ABD'ye taşınacağım bir iki yıl içerisinde. Çok seviyorum onu, çoooooooooook seviyorum be. Ve çok şeye katlandım onun için, ama ayrılmam gerekiyor zira bu sahte hayal ikimize de iyi gitmeyecek, şimdi mutluysak da, bittiği gün bunu bitirmediğimiz her gün için daha çok acı çekeceğiz, ki ben biliyorum kendimi, o kadar acıya da katlanamayacağımı biliyorum, ve bu yüzden artık ayrılmamız gerektiğini biliyorum.

Sıkıntım işte, nasıl ayrılacağımı bilememem, karşısına hangi yüzle çıkıp bunları diyeceğim?
Şimdi yazıyorum Whatsapp'tan, yarın buluşalım dedim kendisine, buluşacağız Reyhan'ın önünde, yiyeceğiz onun en sevdiği tatlıyı, oradan geçeceğiz kemeraltına, ona alacağım gördüğüm en pahalı ve en güzel hediyeyi, oturacağız küçük ve ünsüz olmasına rağmen izmirin en iyi kahvecisi olan Süleyman amca'mızın yerine, içeceğiz birer kahve, ve akşam iyice bastırınca gideceğiz kordona, Yengeç Restoran'da yiyeceğiz onun en sevdiği balıktan, ve sonra..

Ya sonra?
Nasıl benim yüzüme öyle, sevgiyle bakarken bunu söyleyeceğim? Nasıl buna dayanacağım, çok korkuyorum benden nefret etmesinden çok korkuyorum, çok. 2 Sene boyunca ona deliler gibi aşıktım lisede, ve aşkım meyvesini buldu, bu sefer yollarımız ayrıldı, ben Moskovaya, O istanbula,

Yıllarca ayrı yaşadık ama bitmedi.
Tüm bunların üstüne, daha da dayanırız, yaparız biz diyorum, buna inanmak istiyorum ama, bu yalan, her şey açık, olmayacak.

Gerçekten çok korkuyorum ve cesaretsizim, ve kendimden nefret ediyorum, belki de onun benden nefret edeceğinden daha da fazla ediyorum, buna hakkı da var biliyorum, ama ne yapmam gerek, bilmiyorum.

Ne olur yardım edin.
Oldukça uzun yazdım, ama her şeyi anlatmasam olmazdı.
Lütfen.