Sokakta kucağında küçük kızıyla otup kalem peçete veya şeker satmaya çalışan kadın görünce içim yanıyor. Elini uzatıp cuma çıkışanda dilenen çingeneler gibi allah rızası içinde demiyor. Sadece rahatsız etmekten korkarcasına kalemi veya peçeteyi uzatıyor. Gözlerini yere devirmiş kim bilir neler düşünüyor. Çocukluğunu düşünüyorum o kadının nasıl hayalleri vardı. Ulan belki şımaramadı annesiyle babasıyla doyadıya gülemedi. Bir çocuk doğduğu anda kaderinin böyle çizilmesi adil mi?
O kucağındaki çocuğun gelecegi nasıl olacak ya. Annesinin aynısı. işte buna içim yanıyor. Bazısı evinde tabletlerle disney channellerle büyürken bazısının sokaklarda betona oturmuş annesinin kucağında uyuması yakıyor içimi.
Adaletini gibeyim dünya.

Umrumdaydı çokta sizin prim diyerek laf sokmaya çalışmanız.