Unutmadan utanç anılarımdan birini daha yazayım.bi yaz günü çıktım evden çarşıya doğru yürüyorum, karşı kaldırımda iki kız var. neyse devam ediyorum yürümeye kızlar birden "hey buradayız" gibi el sallamaya başladılar bana bakarak. işin ilginci de bi yandan adımı haykırıyolar. evet gerçekten de haykırıyolardı sanki konserde imza için yırtınan ergen kızlar gibi. sokakta üçümüzden başka kimse yok.amk hayırdır böbrek avi falan mı diyorum içimden niye beni çağırsınlar, bi yandan da kızlara doğru yürümeye devam ediyorum, yolumun üstü. neyse yaklaştıkça(ne bitmez karşı kaldırımmış diyenleri duyar gibiyim) acaba kızlar okuldan falan tanıdığım birileri mi,tanımadık diye ayıp mı ediyoruz acaba diye bi düşünce oldu kafamda.bu arada elimi kaldırıp selam verip vermemek konusunda tereddüt ediyorum çünkü kızları hayatımda ilk defa gördüğüme eminim.tam selam vercek gibi oluyorum geri indiriyorum elimi falan. bunlar hala adımı haykırıyo karşıdan sokağı inletiyorlar nası bi ses varsa artık. züt tavan oldu tabi benim karşıda cillop gibi iki kız beni çağırıyo ve ben tanımıyorum bile cool hissettim azıcık orda tabi coolluğumu birazdan zütüme sokacaklarını bilmeden, gizli hayranlarımdan biri herhalde diye düşünüp kaldırdım elimi gülümsedim. selam vermemle birlikte ortamı ölüm sessizliği kapladı.5sn önce çığıran kızlar nerde, şimdiki kızlar nerde, birbirlerine bakıyolar "pff km bu grzkalı ya" der gibi, yüzlerde soru işaretleri.ben de şaşırdım o an gayrı ihtiyari arkama döndüm, "bekleyin geliyorum"dercesine el sallayan kızı gördüm amk azıcık ötemde(unisex bi isme sahibim).durumun farkına varmamla utanç içinde yolumu değiştirip yan sokağa yardırmam uzun sürmedi.bu arada benimle aynı ismi taşıyan kızın yanımdan geçerken "napıyo bu slk"bakışlarından da ekgib kalmadım.bu olay özgüvenimin gelişmesine ket vuran olaylardan birisidir. demem o ki siz siz olun sokaklarda kimsenin adını haykırmayın;bazıları o isimleri eppek sanıp yiyorlar