Gece saat 2'ye yaklaşıyordu. Beylikdüzünün yeni temizlenmiş sokakları yağmurla beraber ıslanmış, ağaçları ise esen sert rüzgar ile ritim tutuyordu.Her zamanki gibi balkonda sigaram ile beraber oturuyorduk.

Gidesim vardı buralardan,en azından birkaç günlüğüne. Dağıtmak lazımdı çünkü iki seneden beri, sevdiğim kızın zamanında yakın bir arkadaşım olan çocuk ile beraberliğini izliyordum.

Hiçbir zaman merak etmedim,bu olaylar yaşanmadan önce Hazalın beni sevip sevmediğini. Zaten beraber olma gibi bir isteğim yoktu,tek arzum ona onu sevdiğimi söyleyip içimi rahatlatmaktı.Ama yapamamıştım.

Ömerin de onu sevdiğini öğrendiğim gün bitirmiştim kafamda her şeyi.Ama bunu yaptığım için pişman değildim, asla da olmayacaktım. Arkadaşımın sevdiği kız ile beraber olamazdım,o kadar geniş bir insan değildim.Bu ancak Ömer gibi bir ite yakışırdı.

Yağmur şiddetini arttırıyordu ve dümdüz yağmakta ısrarcıydı. Rüzgar köşesine çekilmiş, yağmurun sütun gibi yağmasını sağlıyordu.

Aynı Karadeniz yağmurları gibi.

Masanın altından gelen ses ile irkildim. Sanırım telefonum çalıyordu, Kazım Koyuncu tam yerinde girmişti şarkıya.

-Alo ?
Ağlama sesleri geliyordu.
-Kimsiniz ?
+Telefon numaram bile mi yok sende ?
-Hazal sen misin ?
+Evet benim, çok kötüyüm..
-Sesin dışarıdan geliyor, neredesin sen ?

+Sizin evin önündeyim, arabadayım.Aşağı gelir misin ?

Lütfen, çok ihtiyacım var.