Ayaklarını yere sağlam bas diyenlere baktım. Hepsi yerdeki bir mazlumun sırtına basıyor. Çağın sorunu ne biliyor musun doktor, merhameti olanlar yükselemiyor.

..

-Hoşgeldin.
+Hoşbulduk kardeşim.
-Hazır mısın ? Bitirelim şu mevzuyu artık.
+Sür.

Düşünüyordum, çok düşünüyordum. Oysa dün geceden beri neyi nasıl yapacağımı planlamış, düşünmüştüm.

Bu affedilemez bir şeydi, hayatım boyunca birçok şeyi ve kişiyi affetmiştim ama bu affedilemezdi.
Dost kazığı affedilemezdi, cezası verilmeliydi.

insanlığın,ilk insanın var olduğu andan itibaren hayatında bulunan ve dünyayı huzurlu bir yer haline getirmek için uydurduğu lakin hiçbir işe yaramadığını sonradan anladığım aşk ve ''sevgi" kavramları,her zamankinin tersine şuan bana çok uzak durumdaydı.

-Kinini diri tut kardeşim, korkuya ve strese mahal yok. Beraber gideceğiz yanına.

Üniversite hayatım boyunca birçok kişiyle tanışmıştım. Birçok dost, birçok arkadaş elde etmiştim.Ne benim kin beslediğim ne de bana kin besleyen hiç kimse olmamıştı.

Ta ki o güne kadar.
Ömer.

Oysaki konuşmamızın sonunda bana söz vermişti, sözümü dinleyecekti. Adam akıllı bir konuşmanın bu işi çözeceğine inanmıştım.

Hayatım boyunca alışkın olmadığım bir durum ile karşı karşıya kalmıştım günler öncesinde.
Aldatılmıştım, yanılmıştım.

-Geldik.

Arda 30 saniye boyunca arabanın içinden etrafı gözetledi.
Derin bir nefes çekerek,
-işte, şerefsiz orada. Kapıda bekliyor sıfatını gibtiğim.

Hep diyorum,hep diyeceğim.
Şu idam yasasını çıkartsınlar ya,bizi uğraştırmasınlar.

Bir hışımla indim arabadan.
Koşmaya başladım.

-Taha dur bekle !

edit:hikaye bitti dıbına koyayım.