Bu yazıyı yazmamdaki amacım canımı hayli sıkan bayağı bir durumun olmasıydı. Toplumun içinde ağzımı ciddi bir anlamda açamadığım değerli ve yük dolu laflarımı insanlardan esirgediğim, belki dışarda ciddi bir insan olmaktan haya ettiğim ve safi olan duygularımı sahiden gösteremediğim için kelam edilecek şeyler şişkin bir çuval olup sırtımda taşınamayacak hale geldi. Şayet hayatım tesbih gibi sıralanacak olsa eminim ki yaşadığım şu iki senenin taneleri en ağır ve pahası çok edenler olurdu. Diyeceksiniz bundan da eminim; 'hayat uzun daha çok şey yaşayacaksın' veyahut 'bunlar ne ki daha neler göreceksin'. Kim inkar edebilir ki saçlarıma 2 senede ığıl ığıl ak düştüğünü? Kim ihya edebilir hepsini gelip geçer diyerek? bilemiyorum da kim ihya eder ama tahmin ediyorum da kim ihya edebilir, ben içten içe sönüyor gibiyim. Misal sigara gibiyim. Üç ecel elçisi geldi birer yudum aldılar, yarım tükendi gitti. En sonunda bir başkası daha geldi kelimenin diğer anlamıyla ve özel bir anlam yüklediğim bir başkası yudum aldı tükendim, söndüm. Üzülme yaptığımdan dolayı diyor, siz yanan bir sigaraya sönmesini söylediğinizde sönüyor mu? sönmüyor sanırım. Hayatımda yüreğe dokunan insanlar var mamafih bir elin parmağını geçmeyecek kadar. Lakin dünyayı doldurabilecek su damlaları kadardı benim yüreğimde yer etmesini istediğim ve bunun için çabaladığım insanlar. Mizantrop olmama ramak kala içimde beslediğim öyle bir sabır var ki siz sanıyor musunuz ki ettiğiniz her kelam incitmiyor karşınızdakini? Kendinizi unutmuş, Allah'ın verdiği ruhunuzu ve o insaniyet denilen içi dolu hazine sandığını bir yerlere gömüp insan içine çıkıyor haldesiniz. Yapmayın, kendinize mağazaların vitrininde duran mankenleri idol bellemeyin, içi boş ama sadece konuşan varlıklar olmayın. Bilin istedim, her ne kadar ota taka gülüp her vukuda üzüntüyü ve hüzüntüyü kenara atmaya çalışan bu insan, yaptıklarınızdan dolayı elem çamurunda çırpınır oldu. Kaçış aradım hep ama üzerime kapılar kilitlediniz çıkamadım, pencerelere tahtalar çakmışsınız atlayamaz oldum, bacalara duvarlar örmüşsünüz arasından sızan ışığa muhtaç oldum. Allah beni baki ve mazhar kılana kadar sakin kalacağım. Dualarıma kattığım insanları yüreğimde baki kılacağım. Heyhat ben onların gönül bahçesinde tabi olamayacağım sanırım.
Kırk yılda bir sürahiden boşanırcasına döktüğüm içim o soğuk yüreklerinizi cayır cayır yakar da cansız bir insan olmaktan çıkarsınız inşallah. Beni anladığınızı umuyorum ve umurlarının hala bir karış havada olanların beni gönülleriyle dinlemesini keza anlamasını diliyorum. Değinmek istediğim çokça husus var aslında ama şimdi değineceğim biraz kısıtlı. Bir insan var, yüreğimde az bir süre misafir ettiğim, misafir etmekten de öte istediğim. Uykum ile onu mübadele ettiğim için mi, kendim yerine onu intizar ettiğim için mi, kaybetmekten haya ettiğim için mi, melek gibi gönlüme intikal ettiği için mi, gecelerime nur gibi indiği için mi bilmem dünyamdan ayrılması kısa sürdü.
Gecenin ardından akan aydınlık gibi hayatımın eleminden sonra safi bir pınar gibi aktı. Kurudu gitti şimdi. Geriye akan zorla gelen göz yaşlarım kaldı. Unutacaksın diğerlerini unuttuğun gibi diyor da unutmak istemiyorum ki. Anlatamadığım ve anlamak istemediği bir durum bu. Hangi bahanelere demir atacağım diye düşünmek yerine gönlüme demir atsa her şey düzelecekmiş gibi. Benim geçmişimi değil de gözlük takıp görmek istediği gibi görerek, geçmemiş dediği şeyleri sorguladı ve sonucu hüsrana uzandı. Bu konuyu uzatmayacağım, eminim o da okuyacaktır bunu. Lakin bu yazı hakkında tek bir kelam etmek istemeyecektir benimle, buna da eminim. Sözüm yine size; kimseyi hevesle sevip sonra hevesiniz kaçınca sevmeyi bırakmayın. Keyfinizle isteyip sonra umurlarınızı köreltmeyin. Bir kalbi kırmak, Kâbe'yi yıkmaktan daha kötü olduğunu söylemekten hiç çekinmeyeceğim. Ben de yaptım illa ki. Belki de onların acısını çekiyorum da, dayanılmaz doruklara çıkabiliyor bu sancılar. inanın yüreğim ellerime uzanmış da kendi kendine yazıyor gibi şu yazıları. Öyle doldum ki buraya yazmak istedim cümlelerimi. Vakit ayırıp okuyanlar olduysa teşekkür ederim. Böyle insanlar içten içe yok oluyor sizden habersiz. Belki karşınıza farkında olmadan benim gibi bir insan çıkarsa bir şey yapmadan önce bir beyninizle, ikinci kez ise gönlünüzle düşünürsünüz.