Akşam duştan çıkıp masaya geçtiğimde başımdan aşşağı kaynar sular döküldü. Annem yarın istanbul'a döneceğimizi abimin kayıdı için orda olmamız gerektiğini söyledi. Sanki en soğuk kasım ayı gününde sokakta tek başıma kalmış gibi hissettim. Babam yine Çakır keyif olmuştu masadakiler herşeyden habersiz gülüp sohpet ediyorlardı, bir daha ebruyu göremeyecektim galiba ne bir telefon ne bir adres tek bildiğim burda dedesinin yazlığına geldiği ve izmir'de yaşadığıydı.. içeri geçip annemin sigarasından bir tane alıp sessizce sahile gittim dalgaların sesi her yeri kaplamıştı sigarayı yakar yakmaz belki yanlış bir şey yapmanın hissi belki de ebruyu bir daha göremeyecek olmanın hissi ile ağlamaya başladım kokusu aklıma geldikçe ağlamam şiddetleniyordu burnunu çekip taşlara basa basa denize yaklaştım. O an insanın büyümesinin hayata çarpmak olduğunu anladım acı çekmek büyümekti galiba her dakika bu acılara alışmakta olgunluk...