Sabah oğuz uyandırdı. Kalk kahvaltı edicez diye dürtükledi. Elimi yüzümü yıkadım. Annem kahvaltı hazırlamıştı.

Tam Deniz’e mesaj atacaktım ki, telefonumu bulamadım. Nerde diye ararken Ebubekir’lerde ki sehpanın üzerinde unuttuğum aklıma geldi. “Anne, hemen geliyorum” dedim.

Terliklerle fırladım dışarı. Ebubekir’ide görüp gelirdim hem.

Herşey düzeldi sanmıştım.

Taki, Ebubekir’lerin evinin önündeki cenaze arabasını görene kadar.

Annesi fenalaşmıştı, dışarıda komşular zor zaptediyordu.

Cenaze arabası giderken arabanın arkasında Ebubekir’in resmi vardı.

Yikıldım o an, telefon aklıma geldi. Belki bişey yazmıştır, belki haber vermiştir..

Belki ona yardım edememiştim.. Koştum içeri, aldım telefonu elime..

Haklıydım. Bir sesli mesaj vardı;

– “(ağlayarak)Kanka, can kardeşim.. Her şey bitti sanmıştık ya hani.. Benim için bitmiş, sizin için bitmemiş.. Benden birşey istediler.. Yapmassam, sana ve Deniz’e bulaşacaklarını söylediler.. Mecburen yaptım, pardon, yapacağım.. Lütfen kızma bana, mutlu olun tamammı? Sizi çok seviyorum kardeşim. Siz bana, beni sevdiğinizi gösterdiniz, sıra bende.. Kendine iyi bak, kardeşim..”

Dizlerimin üstüne, yı-kıl-dım

SON...