Ona durumu anlattık. içerden yara bandı, bandaj getirdik.

Deniz’in şaşkın bir şekilde, yüzü gülüyordu.

Elif teyze ise, “Çok şükür allahımaa” diye neşe içinde bağırıyordu.

Gerçekten mutluydum o an, tuttum Ebubekir’in yara içindeki elini,

– “Oğlum, ne çektik ulan biz seni kaybetmemek için. Biliyomusun? Değerini bil aptal herif, kardeşim benim..” diyerek sarıldım, “Aah” dedi. Canı acıyordu.

Yüzünü bandajla sarmasına yardım ettik. Ona baktık, yaralarını sardık.

Herşey geçmişti artık, yüzlerimiz gülüyordu, tek isteğimiz vardı şu anlık, Ebubekir’in bir an önce iyileşmesi. Kendine çok zarar verdi.

Her neyse, iyice bi dertleştik, moral olarak hepimiz iyileştik.

Bu sırada telefonu çıkarıp anneme, “geliyoruz merak etme” diye mesaj çektim. Telefonu oradaki sehpaya koydum.

Ebubekirin dinlenmeye ihtiyacı vardı. Yatağına uzanmasına yardım ettik. Biraz daha muhabbet ettikten sonra Deniz’le fazla geç olmadan çıktık.

Anneme 8 olmadan döneriz demiştik, aah saat 9’u geçmişti bile, koşa koşa gittik...