Ağlamaya başladı aniden, “Ne oldu bana?!” diye ağlıyordu.

Ebubekir normale dönmüştü. Artık içinde başka biri yoktu.

– “Yüzüm!” diye bağırdı.

Hoca, “bismillahirrahmanirrahim” dedi, yüzü gülüyordu.

“Gözünüz aydın” dedi sakince, ardından “Merak etmeyin, bundan sonrası size kalmış.” diyerek kapıdan çıktı, evine doğru gitti.

Hepimiz odaya girdik, Ebubekir’in ellerini çözdük ve serbest bıraktık.