ertesi günü gene kaldığımız yerden devam ediyoruz.. konuşmuyor, birbirimizin yüzüne dahi bakmıyoruz.. her ne kadar iki tarafta kendini haklı olarak görse de ben, bu defa, gerçekten haklı olduğuma inanıyorum.. tamam kıskanç biri olabilirim, hatta normal standartların biraz daha üzerinde bu kıskançlık durumu.. bunu defalarca da söylemiştim mary ye zaten.. kendisini arkadaşlarıyla dahi (kız erkek farketmez) paylaşamadığımı söylemiştim.. benimle değilde başkalarıyla geçirdiği vakitleri kıskandım hep.. ben yaptıklarımın her daim farkındayım ama mary ağır konuşmuştu bu defa.. söyledikleri moralimi bozmuştu..
akşam mağazayı kapattığımız da çöpleri atıyoruz.. hiçbir şey demeden yanından geçerek çöp attığımız yere doğru yöneldim.. çöp attığımız yere gidip mary nin gelmesini bekleyecektim.. mary koşar adımlarla tekrar önüme geçerek çöpü hızlıca attı ve hiçbir şey demeden yanımdan ayrıldı.. 1 dk nasıl olur? konuşacaktık daha, söyleyeceklerim vardı.. son kez tartışıp olayı tatlıya bağlayacaktık, tüm planlarım mary nin yanımdan ayrılmasıyla iptal oldu.. gün bu şekilde kapanamazdı.. hemen telefona sarılıp mary yi aradım.. gayet soğuk ve umursamaz bir ses tonuyla cevap verdi, nereye gidiyorsun konuşacaktık, seni bekliyordum demeye kalmadan bağırmaya başladı; neyi konuşacağız bysavas.. yüzüme bile bakmadan yanımdan geçip gidiyorsun.. düşmanın mıyım ben senin.. ne yapmaya çalışıyorsun vs vs. ciddi anlamda ağzıma sıçmıştı.. geri gelmesini söyledim, hala aynı yerde bekliyordum.. gelmiyorum bysavas, bu defa değil.. şu yaptığını bi dur düşün, bu defa gelmiyorum işte.. uzunca bir süre yalvar yakar gelmesine ikna edebildim.. gerçi geldikten sonraki konuşmalarımızda olay daha da taka sardı.. sanki suçlu benmişim gibi salak salak alttan almalar, özür dilemeler.. affetmesini bile istedim.. o kadar çok yalvardım ki.. ama ne söylersem söyleyeyim yüzüme dahi bakmadan konuşuyordu.. söylediklerimi umursamıyordu.. gururu her şeyin üzerinde olan ben diz bile çökmüştüm, beni affetmesi için.. daha önce kimse için yapmadığım şeyleri yapıyor, kendimi iyiden iyiye rezil bir duruma düşürüyordum.. arkadaşlar, inanıp inanmamak size kalmış; en son 11 yaşında, kedimi kaybettiğim de ağlamıştım.. başka sebeplerden ötürü, çok kez ağlama noktasına gelip kendimi hep tutmuştu.. mary nin bu hareketlerine daha fazla tahammül edemeyip, belki mary yi kaybetme korkusundan, belki de kendimi düşürdüğüm o aciz durumun siniriyle kız gibi ağlamaya başladım.. o gün yaptıklarımı hatırladıkça hala daha utanırım.. ne yaparsam yapayım fayda etmemişti.. mary; kendini değiştirip bir şeyler düzeltene kadar seni affetmeyeceğim diyerek çekip gitti..