Ebubekir’i merak ediyordum.

Deniz yolda giderken sordu, “Aşkım, ne oldu ?”

Durumu anlatmak zorundaydım sanırım.

Meraklı gözlerle gözlerime bakıyordu.

-“Hayatım, sen neredeyse ayakta uyuyordun…(hızlıca anlatır)… ve sonra ambulans ebubekiri zütürdü, evde yaşadığım garip olaylarda cabası..

Bunları anlatırken Deniz şaşkın, korkmuş ve üzüntülü gözlerle dinliyordu beni.

Çoktan hastaneye gelmiştik. Tam hastanenin kapısından girecekken, Ebubekir çıkıyordu kapıdan annesiyle beraber.

“iyimisin?!” diye gittik hemen yanına.

– “Kardeşim, tamam bişeyim yokta. Bunu neden yaptın bana ?” dedi.

Yolda onlarla beraber yürürken durumu anlatıyordum.

– “Ben, benmi… Ben seni boğmayamı çalıştım…” diyordu şaşkınlıkla.

Ona, kendinde olmadığını belirttim, her şey geçmişti.

Sanırım onlar artık bizi rahatsız etmiyordu.

Yada öyle sanıyorduk...
.