– “Ne yaptın oğluma !” diye çığlık atmaya başladı, “Herşeyi anlatıcam, lütfen!” diye bağırarak ellerini yakamdan çekip Elif teyzeyi ittirmek zorunda kaldım, ellerinden kurtulduktan sonra koşup evlerindeki ev telefonundan ambulansı aradım…

 

Elif teyze ağıtlar atarken ben kapıda telaşla olanları izliyordum;

Ebubekir yerde gözlerini açmıştı, göz bebeği yerindeydi.

Yüzüne kan gelmişti. Sesi fazla çıkmıyordu, kan kaybediyordu..

– “Ne oldu bana..” dedi güçlükle, konuşamıyordu..

Hemen yanına gittim, Elif teyze üzerime saldırdı.

Güç olarak, o yaşlı olduğu için ondan güçlüydüm. Elini tuttum, “Elif teyze sakin ol olanları anlatıcam sana lütfen sakin ol” dedim, korkuyordum..

Annesi çok telaşlıydı, tekrar oğlunun başına koştu ve “Oğlum, Ebubekir’im, iyimisin oğlum?!” diye ağlamaya başladı.

Güçlükle, “i-iyiyim” dedi Ebu, annesinin ağıtları eşliğinde ambulans sesi duyuldu mahallede. Camı açıp ambulansa evin burası olduğunu bağırdım;

Koşup kapıyı açtım, o sırada sedyeyle içeri girdiler. Ebubekir’i aldılar sedyenin üstüne, hızlı bi şekilde ambulansa zütürdüler.

Tüm mahalle ayaklanmıştı. Ambulans, siren sesi eşliğinde uzaklaştı.

Elif teyze Ebubekir’in arkasından ağlıyordu.

Sokaktaki bağırışlarından komşular aşşağı indi, Elif teyzenin bağırışları içimi çok acıtıyordu.

– Katil!

Diye bağırıyordu, zar zor sakinleştirilen Elif teyzeye tüm olayı başından sonuna kadar komşuların yanında anlatmak zorunda kaldım.

– …. ve sen odaya girdiğinde, beni boğuyordu. Mecburen reflex olarak elimdeki makası ona karşı kullanmak zorunda kaldım. Üzgünüm. Gerçekten çok üzgünüm, ama benim bi suçum yok elif teyze.., diye izah ettim