Ebubekir’in olduğu yere baktım, orada değildi. Bu korku canıma tak etmişti.
Ebubekir, diye seslendim. Gözlerim dolmuş, sesim titriyordu. Gözümden 1 damla düştü bacağıma. Tekrar, “Ebubekir” ismi süzüldü ağzımdan..

Kendimi koyvermiş, ağlayacakken arkadan boğazıma bir kol sarıldı. iki elimle kurtulmaya çalışırken bi ses geldi kulağıma, “ebubekir artık yok.” diye bir ses. Çok değişikti.

Sanki sesi sigara içmekten kesilmiş, yaşlı bir amcayı andırıyordu.
Yerdeki telefonu bir elimle tutup arkamdaki kişinin kafasına doğru rastgele vurdum.

Nereye vurduğumu bilmiyordum ama beni bırakmıştı. Yeniden, “aptal” diye bi sözcük söyledi. Hemen ayağa kalkıp ışığı sertçe açtım.
Yerde çelimsizce yatan beden, Ebubekir’e aitti. Fakat sesi değişmişti.
Yardım etmek istedim, bir o kadarda korkuyordum.
Tekrar dizlerinin üstüne geldi, ayağa kalktı yavaşça. Ağzını oynattı;

– “Artık bizim” dedi ve şeytani diye tabir edebileceğimiz şekilde gülmeye başladı.

Ne yapacağımı bilemedim, sehpanın üzerinde duran makas çekti dikkatimi.
Onu öldürebilirdim, ama yapamazdım. Oralarda bir yerlerde o vardı, Ebubekir oradaydı.

Sıktım yumruğumu, suratı gülen, ama dudağından az önce yediği darbe yüzünden kan süzülen Ebubekir’in önünde sertçe durdum.

“Ne istiyosun ondan ?” dedim. Hırslı bi ses tonum vardı o an. Sinirliydim. Korkusuz, cesaretliydim. Ancak her şey bir anda değişti.

Bir hareketiyle, ellerini çırpmasıyla ışığı söndürdü, o pis gülüşünü artık görmüyor, hissediyordum..
Korkmaya başlamıştım, vücudumda salgılanan adrenalin zirveye ulaşmıştı saniyeler içinde.

Işıklar kapalıyken bana her şeyi yapabilirdi. Her ihtimale karşı, sehpanın üzerinde duran makası elime almak için hamle yapmaya kalktım.

Karanlıkta makası bulmam biraz zaman aldı, makası yavaşça elime aldım, ve sakin ve titrek bir ses tonuyla:

– “Ne istiyosun?” dedim, korktuğum her yönden belli oluyordu..

+ Sizden ne mi istiyorum? (kahkaha)

Bir müddet sustuktan sonra, “Arkadaşımı rahat bırak, yalvarırım sana uğraşma bizimle..”, dedim. Sustu