Mumlar birden sönmüştü. Odanın içinde karanlıkta kalmıştık.
Ebubekirin ağlama sesleri ve gerilimden oluşan nefes sesleri gideriyordu odanın sessizliğini.
Arapça kelimeler fısıldanıyordu kulağımıza. Kısık bi sesle, “ne ?” dedim.
Yine arapça kelimeler söyleniyordu.
Ebubekir dayanamadı, “Anlamıyoruz ulan !” diye bağırdı.

Aradan 3 saniye geçmeden, kulağımda çekimsiz bi acı hissettim. Bir çığlık yankılanıyordu kulağımda.
iki elimle kulağımı tuttum, “yeter, yeteeer!” diye bağırarak yere kapandım.
Sesler kesilmişti. Hiç bi ses yoktu. Sonra mumlar tekrar alev aldı.
Odayı mumlar aydınlatıyordu sadece