Ebubekir sessizdi, susuz kalmış gibiydi. Belki birazda aç.

O sırada kapıya gelmiştik. Elimi cebime attım, anahtarı çıkarıp kapıyı açtım. Ev her zamanki gibi sesizdi. içeriye girdik. Sessizce, “Geçin şöyle mutfağa bakalım. Hem olanları anlatır Ebubekir. Bende size bişeyler ikram ederim” dedim.

Mutfağa girdik yavaşça, fazla ses çıkartmasın diye ışığıda yavaş açtık.

Masaya oturdular. Ebubekir kafasını masaya koydu. Kollarını birleştirdi. Deniz’de Ebubekir’e dokunup, “Ebubekir, ne oldu o evde, ne oldu ?” diye soruyordu.