Telefonun iğrenç sesiyle uyanmıştım tatlı uykumdan, ah… Deniz’de rüyamdaydı bak, kim arıyolan beni?!

Telefonu yastığımın altından çıkarıp bakmamla, KARDEŞiM yazısını görmem bir oldu, Ebubekir arıyordu, ah.. Açtım tedirgin bir şekilde;

-K-Kanka noldu?

+Kerem sana ihtiyacım var. (!)

-Kanka ne oldu söyle geliyorum?! (Bu sırada yatağımdan kalkıp ceketimi giymek üzere aşşağı iniyorum.)

+Kerem beni rahat bırakmıyolar (AĞLAMAKLI Bi SESLE) yeter artık, yeter..

-Ya kanka yoldayım bak yoldayım çık hemen kapının önüne hemen hadi!

+dıbına koyım yeter be yeter, benden istedikleri ne!

-TAMAM SAKiN, GELiYORUM YETER ÇIK HEMEN!

+…

-Ebubekir?!

+K..kerem, sonuna geldim be k-kanka, yeter. (kısık bir sesle)

-Ebubekir, LAN!

+.. (dııt dııt dııt)

Hasgibtir yaa! Dar mahalle sokaklarını ayak seslerimin gürültüsüyle doldurarak koşmaya devam ediyordum, Ebubekir’in evine geldim sayılırdı.

Biraz daha koşup köşeyi döndüm, Ebubekir’lerin evinin önünde kaldırımda bir çoc.. ah! Ebubekirdi o, yanına koşuyordum hızlıca, yaklaşırken bağırdım;

-EBUBEKiR!

Cevap gelmemişti, başını eğmişti aşşağıya, konuşmuyordu.