zamanlar böyle geçti. yıllar yılları kovaladı. bigun ise işten geldiğimde eşimi uyur vaziyette buldum. huzurlu bi sekilde vefat etmişti. uzülmedim. ben 78 o 76 yasindaydi. uzun bi hayat yaşamıştı.onu defnettikten sonra icimi bi boşluk kapladı.ben nasıl bişeydim.bi insanmıydım daha doğrusu? çocukken köyümüzdeki nur yuzlu imamın anlattiği deccalmiydim acaba yoksa mehdi mi? belkide ermiştimokadar dusunmeye basladim ki ne uyku uyudum ne yemek yedim. zaten 50 yasimdan beri komdu vilayetlerden insanlar bana dua istemeye hatta evime caput bağlamaya başlamışti. hayattan oyle bezmiştim ki.belkide tum insanlarin hayalini yaşiyordum ama mutlu deildim.bi gece yanima az miktar esya alip ciktim koyden. nereye gittimi bilmiyordum. sadece yürüyordum