dünya çok garip bir yer değil amk, dünya çok büyük bir yer ve çok fazla insan var. kanıksadığımız bazı şeylere eskisi kadar üzülmeyiz, kafayı takmayız. yoksa contayı yakarız. hayatımın bir döneminde fakirliğe, evsizliğe, kimsesiz çocuklara, savaşta ölenlere, tecavüz uğrayan çocuklara ve kadınlara, hakkını alamayan çalışanlara, sadistçe öldürülen hayvanlara, kesip yediğimiz ineklere her bi gibime üzülüyodum. 1 yıl boyunca hep böyleydim. her sabah göğsüm sıkışıyodu amk. sonraları alıştım bu düzene. kabullendim dünyayı. en nihayetinde ben aşırı sıradan bir insanım. en fazla kendi çevreme yardımım dokunabilir. bütün bir dünyanın dinamiğine el atacak kudretim yok. bu düşüncelerden sonra pgibolojim normale döndü, artık kalbim normal atıyor.