Her neyse panpalarım. Saat kaç oldu hatırlamıyorum en son gözümü açtığımda herkesin yüzü gülüyordu . Koşarak annemin yanına gittim ve anneme ne olduğunu babamın durumunu öğrenmek istedim. Hayatı riski atlatmış. inanır mısınız panpalarım bu lafı duyduğumda sanki üstümden bi yük kalkmış gibi hissettim bugün hastanede kalacağını ve yarına taburcu edeceklerini söylediler. Ben mutluluktan havalara uçtum babamı görüp göremeyeceğimi sordum hemen hemşireye. Ameliyathanede alacakları zaman beni cagiricaklarini söylediler. Çok yormadan ve çok durmayacağım Şartı ile annem ve beni babamın yanına aldılar. Babam uyuyordu babamı o halde görünce ilk başta çok kötü oldum . Babamın bizden gizlediği bi hastalığı olduğunu ve hergün kahveye diye hastaneye gelip doktor kontrolü gördüğünü öğrendim. Bu kadar fedakar bi babam olduğu için gurur duyuyordum . Sırf biz üzülmeyelim diye hergün belli etmeden hastaneye gidiyordu doktor en kısa zamanda ameliyata gireceğini bi şekilde ailene haber ver demişti. Babam hep doktoru oyalıyordu . Kısmet buymuş ya kötü bi şekilde öğrendik zaten normalde de üzülecektik açıkçası.