(Burdan sonrasini dedemin agzindan sive katmadan anlatcam)

ikinci cihan harbi yeni bitmişti. Asker ocağından köye dönen gençlerden ilki bendim. Köye gelir gelmez bi tuhaflık olduğunu fark ettim elmadan dalları yere sarkan ağaçlarımız kurumuş, berrak akan deremiz bulanmış adeta dağların rengi ağarmıştı. Patikadan yukarı çıkınca yavaş yavaş caminin minaresi gözüktü. Koyu yeşil renge boyanmış kerbin taştan küçükce binanın yanına şehirdeki camilere özenerek gençlerle kavak ağaçlarından bir minare dikmiştik. Şimdi o kavak kararmış ve gittike kararan gökyüzünde tanrıya ulaşmaya çalısan yanmış bi insanı andırıyordu.
Caminin kapısına geldiğimde akşam namazını eda etmiş cemaat hızlı hızlı deriden çarıklarını giyip konuşmadan acele ile evlerine gitmeye çalışıyordu. Kimse ne hoşgeldin dedi nede yüzüme baktı. Bir an babamla karşılaştım. Sanki ben gittikten sonra beşer beşer yaş atlamıştı. Geniş dudağının üstündeki gür pos bıyığı beyazlamış gözleri kanlanmış ve saçının ön kısımları dökülmüştü. Acele ile bavulumu alıp kolumdan cekmeye başladı noluyor demeye kalmadan caminin sağ tarafini baktığı yokuştan çıkıp kendimizi eve atmıştık. Korkmuştum ve sinirkiydim. Tam noluyor demeye kalmadan beni bumbuz kesen borozan sesini andıran ve titrek bir şekilde yükselen aşırı kalın davudi bir sesle tiz bir kadın cığlığı duyulmaya başladı. Annem kulaklarını elleriyle kapamış ve kafasını yastığa basmış babamsa duvardan kırmızı eskimiş kapli musafi cikarip okumaya başlamıştı