mağazadan ayrıldıktan sonra, o gün için söz verdiğim bir kaç arkadaşımla vakit geçirecektim.. 2-3 saatlik takılmacadan sonra, arkadaşlardan ayrılıp eve geldim saat 1.30 sularıydı.. açlığımı bastırmak için bir şeyler atıştırıp mary i aramayı planlıyordum ki tam o sırada telefon çaldı, mary arıyordu.. telefonu açıp alo dahi diyemeden karşıdan gelen ses "bitti" diyordu.. ne demek istediğini anlamadım mary, biten ney diye sordum.. neyini anlamıyorsun bysavas, eric hayatımda yok artık, bitirdim diye devam etti.. o an, her ne kadar belli etmesem de mutluluktan havalara uçuyordum.. sonunda istediğime kavuşmama 1 adım kalmıştı.. bunun yanında mary nin sesi ağlamaklı geliyordu.. neden ağladığını sordum; yarın doğum günüydü, 1 haftadır ona soğuk davranıyordum, sürpriz yapacağımı sanmış dedi.. bırak ağlamayı, bunun olmasını sen istemiyor muydun zaten.. doğum günü olmasına bu kadar takılmamalısın dedim.. bu gerçekten ben miydim? eric in o an ne kadar kötü bir halde olduğunu hiç düşünmeye bile tenezzül etmeden neler söylüyordum.. artık karaktersizliğin everestine ulaşmıştım.. bugün o çocuğa bunu yapan yarın sana neler yapmaz diyen iç sesimi tek hamleyle susturmuştum.. iç sesime kulak veriyor olmam, mary e olan sevgime bir saygısızlık olacağını düşünüyordum.. sahi ya ne ara bu kadar acımasız, bu kadar aşağılık, bu kadar kötü bir insan olmuştum ben.. mary e aşkım gözümü kör etmişti.. zamanla yaşadığım, keşke hiç yaşamasaydım diyeceğim çok acı bir tecrübe bunu anlamamı sağlayacaktı.. gözüm mary den başka hiçbir şeyi görmüyor, kalbim başka bir şey düşünmeme izin vermiyordu.. her şey mary idi benim için..