eve geldiğimde kendimi çok kötü hissediyordum.. karnım çok açtı ama hiç iştahım yoktu..
eve girdim oturdum, hiçbir şey yapmadan sadece oturdum.. bi yarım saat sonra telefondan gelen bildirim sesiyle irkildim, telefonu elime aldım, yazan mary di.. hem de öyle bir yazmıştı ki destan şeklinde.. tam olarak ne yazdığını hatırlamıyorum ama bugün yaşananlara değinerek, kalbini çok kırdığımı, bugün neden öyle davrandığımı sorguluyordu.. yazdıklarını okuduktan sonra kendimi daha da kötü hissettim ve verdiğim kararı tekrar sorgulamaya başladım.. çok şımarıklık yapıyorsun dedim.. bazen haddini çok aşıp onunda benim kalbimi kırdığını söyledim.. uzunca bir yazışmadan sonra olayı tatlıya bağladık... kendimi biraz daha iyi hissetmeye başladım..
bundan sonra bana böyle kötü davranma, çok üzülüyorum.. beni asla yalnız bırakma, seni çok seviyorum, tarzında cümleler kurduktan sonra; "bu yaşadığımız her neyse, adını koyamadığımız her ne yaşıyorsak, bu yaşadıklarımız hiç bitmesin, hep yanımda ol, beni asla bırakma" dedi.. bu söylemleri beni benden alıp, mary den uzak durmam konusundaki verdiğim karardan bir anda vazgeçmeme neden olmuştu..
aldığım karardan vazgeçerek, gene kötü bir seçim yapmıştım.. ama, bu kötü seçimden sonra kendimi mutlu hissediyordum.. konuşmanın tatlıya bağlanması, duyduğum sözlerin verdiği mutluluk, içimde sönmek üzere olan umudun tekrardan alevlenmesine neden olmuştu..