Masanın yanında dikiliyordu. Yanına doğru ağır adımlarla yürüdüm yüzüne bakamıyordum hala. O beni benden alan cümleyi iki dudağının arasından salıverdi 'GERÇEKTEN SEN MiSiN MURAT?' Ne denilebilir ki... Boğazım düğümlendi. Kafamı kaldırdım baktım gözlerinin içine sadece başımı sallayabildim onaylarcasına. Sonra ne tesadüf ama değil mi değil mi diye devam ettim. Gerçekten öyle dedi. Dünden beri seni düşünüyorum hiç aklımdan çıkmadın. Aslında hayatıma girdiğin günden beri hiç aklımdan çıkmadın ama neyse ne önemi var ki dedim. Senin evlendiğini görünce unutur gibi olmuştum o günden beri seni aklıma getirmemek için neredeyse kendimle savaaşıyorum ama bak bir gün geldi karşıma çıktın ve ben savaşımı kaybettim bu gün dedim. Gözleri dolmuştu. Sadece özür dilerim diyebilmişti. Neden ayrıldık ha neden bitirdik o 5 seneyi öylece çöpe attık senin yüzünden dedim. Keşke atmasaydık diyebildi. Ardından sen evlenmedin mi diye ekledi. Bende senden sonra kimseyi senin kadar sevemeyeceğimi düşündüğüm için kimseye yaklaşmadım dedim. Bende çok pişmanım dedi. Sana her şeyi anlatmak istiyorum müsait bir zaman da ama bu gün değil dedi. Hızlıca kapıya doğru gitti Kaan henüz dersten çıkmıştı ki hemen elinden tuttu ve dışarı çıktılar. Ben ise odanın camından dışarı bakabildim sadece arabaya bindiler ve gittiler.