24 yaşında yalnız yaşayan bir abinizim ve hic kiz arkadaşım olmadı, Aslında olacak gibi oldu ama olmadı çünkü şartlar el vermiyordu.Bir kere bir kız arkadaşım bana teklif etti geçen sene ama reddettim çünkü onuda kendim gibi mutsuz etmek istemedim çünkü dünyalarımız çok farklıydı.

Askerde de konuştuğum iki kız vardı yaklaşık bir sene görüştük sonra olmadı onlarda biri zaten 30 yaşındaydı aramızda 10 yaş vardı yanında kardeşi gibi duracağım için mecburen terk ettim.

Diğeri de 26 yaşındaydı 6 yaş büyüktü benden onunla da ciddi düşünüyorduk ama olmadı. askerden sonra benimle bulusmak istedi yanıma geldi ama ben buluşmaya gitmedim terk ettim. Cunku oda benden çok olgun duruyordu yanına yakismayacagimi düşündüm.

Boyu boyuma yaşı yaşıma uygun birinide hiç bulamadım zaten bulsam da birlikte olamam kız teklif etse bile kabul edemem çünkü yannan gibi hayatım var kimsenin hayatını karartamam. Galiba böyle yalnız ölmeye mahkumum.

Eğer benim de güzel bir hayatım olsaydı belki bir kızla birlikte olabilirdim. inanın cinsel olarak hiçbir beklentim yok, yalnızlıkta koymuyor eskisi gibi ama işte o sevgisizlik kimsenin beni sevmemesi şu hayatta işte o ekgiblik beni yiyip bitiriyor.

Beni tanıyan herkes zaten sonunda benden nefret ediyor alıştım bunada. Ancak dediğim gibi hep bi kız arkadaşım olsaydı keşke diyorum.

Beni seven bir kadın olsaydı hayatımda ve ben onun başını omuzlarıma yasladıginda kendini güvende hissetmesini saglayabilseydim keşke.

Keşke gözlerinin içine bakabilecegim birlikte el ele gezip dolasabilecegim benimle vakit geçirmekten sıkılmayacak biri olsaydı hayatımda.

Doya doya sarılıp kokusunu ciğerlerime kaziyacagim, saçlarına dokunup onlarla oynayacagim. Birlikte istanbul da bir gün Batımı ni seyredebilecegim biri...

Ama asla olmayacak bunlar biliyorum bu yüzden çok Üzgünüm, anasini gibiyim böyle hayatın.