Nefes problemi çözüldükten sonra zütürdüler yoğun bakıma, bende o yoğun bakımdan çıkana kadar hastanede kaldım, sandalyelerde uyudum uyandım, bir şeyler yaptım hep.

Julie'yi normal odaya aldıklarında ilk beni göndermek istedi içeri annesi ve babası "Julie sana çok değer veriyor oğlum, önce sen gir ve o kadar mesafeden gelmişsin bu senin doğal hakkın" dedi babası bana, seve seve kabul edip girdim içeriye, Julie mışıl mışıl, tatlı tatlı uyuyordu.

Benim kapıyı kapatmamla gözlerini araladı ve bana baktı zorlada olsa "Barış" dedi, "Hiç kendini yorma prensesim, ben burdayım, senin yanındayım ve her zaman senin yanında olucam" dedim ve elini hafifçe öptüm, gülümsedi ve dediki "Buradan çıktığımda, sözüm olsun seni dışarıda gezdiricem, kusuruma bakma emi dışarı çıkamıyordum rahatsızlığımdan dolayı, sende gördün son günlerde gelmene rağmen" o kadar zor konuşuyordu ki, ama bir o kadar da tatlı.

Birtanem, sen yeter ki şuradan çık sağ salim, o senin bana yapabileceğin en büyük iyilik olur dedim.

Gülümsedi ve o anda doktor geldi fazla tutmayın diye.