2014'ün Temmuz ayları... Ezgi arkadaşları ile tüm mezunların toplandığı bir yemeğe gideceklerdi. Bende gidecektim tabii ama işler o aralar çok yoğun olduğu için gidemedim. Onlar gittiler. Elimde şu uydu alıcılarından var, onları yerleştiriyorum.Bir telefon geldi. Baktım "Ezgim Arıyor... " açtım...

Arkadan gelen telsiz, siren sesleri, öksüren insanlar... ve sonra bir ses geldi. "Alo"
Normaldi bunu demesi,ama diyen kişi Ezgi değildi. "-- beyle mi görüşüyorum?" e... evet. Konuşamıyordum ellerim titriyor, kalp atışımı ve nefes alışımı tarif edebilmem mümkün değil..Ve devam etti o adam. "Ezgi hanım Derince yolunda trafik kazası geçirdi, hastaneye kaldırılıyor şu anda... " Parmak uçlarıma kadar karıncalandı her yerim. "bir şeyi var mı" derken o kadar zorlandım ki.O anda o kadar çok dua ediyorum ki... Allah'ım nolur bir şeyi olmasın nolur... "kendisi ağır yaralı, sakin olun panik yapmayın... " ayakta duracak halim kalmadı ama arabaya nasıl bindim ne ara hastaneye vardım hatırlamıyorum bile.Ve hastaneye girmiştim artık.O koridorlar o kadar uzadı ki gözümde. Milletin bana garip garip bakışları, benim nefes nefese kalmış halim... Dün gibi hatırlıyorum...