Eve vardığımda tek düşündüğüm, hayatım boyunca ilk defa aldığım bu teklifti. Güzel biri sayılmazdım. Pek bakımlı biri de değildim. Televizyon izlerken derin düşüncelere dalmışım:
"Sanırım bir şans vermeliydim. Çok mu acımasız davrandım? Sahi; yoldan geçen birisi bana küfretse, yanlış anladığımı düşünüp "Afedersiniz, anlayamadım." der miydim? Yoldan geçen rastgele birisi bana küfrettiğinde bile bir şans verebilecekken neden bu teklifi silip attım? Aman, neyse. O da diğer erkekler gibidir. En fazla uçkuru peşinde koşuyordur. Boşver."

Telefonumun çalması bütün dalgınlığımı bozdu. Arayan üniversiteden arkadaşım Çağla'ydı. "Ne isteyecek acaba?" diye düşünerek açtım telefonu:
"Selam Çağla, bu ne hoş sürpriz!"
"Selam Aslı. Seni özledim. Uzun bir süredir konuşmuyoruz. Bütün sosyal medya hesaplarını kapatmışsın. Bir sorun yoktur umarım."
"Çok vakit harcıyorum diye kapatma kararı aldım. Bu yaşıma gelmişim, ergen kızlar gibi sevgili mi arayacağım? iyiyim böyle."
"Seni anlıyorum. Baksana, haftaya sizin oralara geleceğim. Eski günlerdeki gibi gezer miyiz? inan çok özledim seni."
"Olur Çağla, neden olmasın? Ben de seni özledim. Hem tek sıkılıyorum. Bende kalırsın gidene kadar."
"Teşekkür ederim Aslı'cığım. Ben bilet almaya gidiyorum o zaman. Haftaya görüşürüz."
"Görüşürüz."

Hayret ettim. Bir şey istemedi. insanlara olmayan güvenimden dolayı böyle hissetmemin normal olduğu geldi aklıma. Devamında bedenimi saran yorgunlukla yatağıma girdim. Sabah erken uyanmalıydım. Yarın işe erken gitmem gerekiyordu. Işıkları söndürdüm, uyudum.