hayatım

Herşey okula başlama ile oldu sınıfta ezik muamelesi gördüm dövüldüm haklı olduğum yerde ezildim hoca döverdi 45 kişiyede dalamam zaten üç sene boyunca böyle geçti he bide evde dayak yerdim komşular benden şikayetçi olurdu annemde beni döverdi sonra başka şehire taşındık burda ki ortamda kardeşliği öğrendim birbirinin arkasını kollamayi öğrendim baş kaldırmayı öğrendim üç sene boyunca hep disardaydim gezdim eğlendim herşey güzeldi sonra annem dışariya çıkmama izin vermemeye başladı bende doğal olarak oturdum PC başında takildim artık herşeyim bilgisayar oyunları oldu sonra geldim 8. Sınıfa kimseyle konuşmuyorum üç beş kişi anca bazen sınıfta olduğum halde insanlar beni görünce sen burdamiydin diye soruyolardi bide sınıftaki iki üç dallama vardı hep rahatsız ediyolardi öz güven veya cesaret fln olmadığından seste çıkaramıyordum sonra geldim liseye şu dıbına kodumun ergenligini hiç sevmiyorum lisede gene biraz duzeldim şimdi lise 2 gene sardım başa bu sefer artık işler piskolojik oldu kendi kendime konuşuyorum aynalara dert anlatıyorum bi keresinde kendimi kaybettim aynaya baka baka kahkaha atarken kendime geldim sonra yazılıma merak sardım bir şeyler öğrendim ordan Python fln çalıştım gene bilgisayar oyunlarina başladım hayatım böyle geçiyor ev okul PC başka bir şey yok kapatıyorum kendimi odaya full oyun şimdi kimse buraya gelip liseli ergen şu bu diyip anancilik yapmasin burda sizinle adam gibi içimi dokuyorum şimdi beyler hayatım böyle geçiyor ne zaman şöyle bir sosyalleşme çabasına girsem içimde kalıyor ezik olarak yaşamaya yaşadım çocukken yediğim dayaklardanmidir artık bilmem ne zaman sıradan bir şeyler yapsam bı suçluluk duygusu ve başıma kötü bir şey gelicekmiş kaygısı var bu duygu pesimi bırakmıyor her gün ben bu duyguyla yaşıyorum öz güven yok sosyallik yok umut yok insanlar işleri düşünce geliyor herkese herkes kendi iç dünyanizi cizin deseler her halde ben beyaz sayfaya sadece cöp adam çizer bırakırım beyler sizce hala benim için bi düzelme umudu varmı yoksa hayatım böyle mı devam edecek .d