Fatih

Abimin arabasından indikten sonra bir kafede oturdum ve dediklerimi düşündüm. Yaşadıklarımı da. Haklıydım. O yeteneğiyle rahat yaşarken ben niye işten atılarak yaşıyordum ki? Ben de yeteneğimi kullanabilirdim istersem. Ama abime söz vermiştim. Çünkü o zamanlar gençtim. Gücüm olmadan da başarabileceğime inanıyordum. Ama bu güç bana aitti. Beni ben yapan şeylerden biriydi. Melike de yeteneğini kullandı ve şimdi CotAll firmasının yöneticisi. Ben ise yeteneğimi kullanmadığım için işsizim. Parayı ödeyip kafeden çıktım ve eve doğru yürümeye başladım. Kafam doluydu zaten. Daha sonra bir grup ayyaş karşımda belirdi. Bana doğru geliyorlardı. Sağ tarafa geçeyim dedim onlar da sağ tarafa geçiyorlardı ve bana bakıp gülüyorlardı. Karşımda durdular ve biri bıçak çekti.

Ay1-"Cebindeki bütün parayı ver yoksa şişlerim seni."

Fatih-"Param yok ben... "

Ay2-"Kapat çeneni ve paranı ver. Yoksa tutmam şişler seni. Zaten kenar mahalle burası. Cesedin çöp kamyonunda dolaşıp durur." Gözlerimi kendimi savunma amaçlı da kullanabilirim. Bunu için bir söz vermedim. Zaten versem de kullanırdım. Gözümü açtım ve

Fatih-"Hangi şiş?" dedim. Adam eline baktı ve şiş yoktu.

Fatih-"isterseniz arkanıza bakın. Daha büyük bir bela var başınızda." dedim. Arkalarına döndüler ve karşılarında kocaman bir böcek vardı. Sonra tekrar önlerine dönüp kaçmak istediklerinde ise beni kocaman görmüşlerdi. Evet. Onlar sanki küçülmüşler gibi görüyorlardı kendilerini. Böceklerini etrafını ve tam saldıracakken hayali bozdum. Amacım zarar vermek değildi zaten. Arkamdan bir ses geldi. Alkışlama sesiydi.

La-Ateh-"Çok güzel gidiyordun. Neden durdurdun?"