Yol kenarı bitkileri hiç bu kadar gözüme güzel gelmemişti. Ne yaptımsa kendimi onları izlemekten alıkoyamadım. Zira bildiğimiz yabani otlardan onlar da. Kimisi diğerlerine göre daha geniş yapraklı, kimisi uçlarında sarı çiçekler olan bitkiler... Bir an daldım bir anda o sarı çiçekli ufak bitkiye. En az benim kadar dayanıklıydı. Küçüktü belki lâkin kim bilir hangi zorluklar altında yetişti.

Yolun hemen karşı çaprazında bana seslenen biriyle o düşünceli anı bozdum:
"Hey! O çiçekte ne var o kadar düşünecek? Yolun kenarı onlarla dolu. Yol boyu hepsini böyle inceleyecek misin?"
Kahkahasıyla bir anda sinirlerimi alt üst etti:
"insanlar bir şeylere dalarak farklı şeyler düşünebilir. Bu seni ne kadar ilgilendirmeli!"
Pes ettiği surat ifadesinden belliydi. Geri adım attı ve marketin içine girdi. Kafamda gitmek istediğim yer orasıydı ama bir an düşünüp biraz ilerideki markete gitmeyi hedefledim. Böylesine saygısız bir insana para kazandırmaya niyetim yoktu.

Yürüyerek marketin önünden geçip ilerideki markete girdim. Alacaklarım belliydi. Pek yemek yapmayı bilen birisi değildim. Yemek yapmak oldum olası ilgimi çekmemişti zaten. Kadın olmama rağmen sanırım yaşantım beni biraz erkeksiliğe itmiş olmalı ki kadınsı uğraşlara (temizlik, bakım, makyaj... ) saçmalık gözüyle bakıyordum. Tabiki erkeksi uğraşlar da çok gereksiz geliyordu. iki arada bir derede kalmış gibi hissederdim genellikle.

Yemeği çabucak hazırlayıp yedim. Biraz da etrafı toparladım. Kimse gelmese bile evimin düzenli durması gerektiğini düşünürüm. Açtım televizyonu, yaktım sigaramı. Oturdum, bir şeyler düşünüyorum. O marketteki çocuk aklıma geldi. Sinirlerimi bozdum. "Pekâlâ, artık yatma vakti." diye söylenerek yatağıma geçtim ve uyudum.