Evin yolundayım. Bu sefer o hiç sevmediğim sokaktan gidip yolumu uzatacağım. O sokağı sevmeme sebebim yolu uzatması değil aslında. insanların pek samimi gelmeyen muhabbetlerine en çok burada şahit oluyorum. Yolu uzatma sebebim ise günün güzel oluşu ve dışarıda olduğum süre zarfında kendimi daha iyi hissetmem.

Sokağa girdim. Hafif yokuş yukarı yürüyorum. Genişce bir sokak ama insanların kapı önlerinde oturup birbirleriyle muhabbet içerisinde olmaları, işte bu beni daraltıyor. Bu duygu sanırım bu çevrede bir tek bende var. Baksana insanların hallerine. Ne kadar itici şekilde gülüşüyorlar. Hepsinden iğreniyorum. Hepsinden! Yarın öbür gün biri dara düşse hiçbiri ötekinin yardımına koşmaz ama öyleymiş gibi davranıyorlar. Bu beni içten içe nefretle dolduruyor. Her birine tek tek bağırıp içimdeki kini kusmak istiyorum. Neyse. Bu gün güzel bir gün. Bu yüzden bu gün kötü duygulara yer yok. Tabii içimdeki şu boşluk hissi dışında.

Eve geldim ve yemek için az malzemem olduğunu farkedip eski portmantodaki kışın aldığım hafif eskimiş montumun cebine elimi attım. Ufaktan yokladıktan sonra 3-5 kuruş para buldum. Bir de kumbaramda birikmiş bir kaç lira vardı sanırsam. Onu da kontrol edip olan parayla markete gitmek üzere evden çıktım.