Seda'yı her gördüğümde anlamsız bir heyecanı kalbimde hissedebiliyordum. Bir süre sonra Onu görmek ve varlığını yakınımda hissetmek açıkçası bana huzur ve mutluluk vermeye başladı. Ama içinde bulunduğum durum benim iplerimi tutuyordu. Seda yı sadece gözlemliyordum. Ötesine gitmek beni korkutuyordu... Bu duruma bir çare bulmak zorundaydım. Güzel olan herşey onda ve ben onu kaybedemezdim. Ona ulaşmam gerekiyordu...

Yine bir sabah sınıfa geldim. Sırama oturdum. Bir süre sonra Seda bütün zerafeti ile sınıftan içeri girdi. Ve benim oturduğun sıranın sol tarafındaki sıraya oturdu. Kitaplarını masanın üzerine koydu ve bana doğru baktı o anda göz göze geldik , bana gülümseyip "günaydın" dedi.
Lan oğlum ne diyom bana günaydın dedi lannn..
Bende ona "günaydın " dedim. Sonra sınıfta etrafa bakmaya başladık arada göz göze geliyor ve birbirimize gülümsüyorduk..
O anlarda o kadar mutlu hissediyordum ki kendimi...

Artık bir atılım yapmam gerekiyordu...