Babam değilde (çok yaşlıydı zaten) annem dövdü hep. Yüzlerce dayak yemisimdir abartısız. Ama en çok zoruma giden ve hala öfke kontrolü saglamamamin sebebi;
ikinci sınıftayken en yakın arkadaşım erdi anneme xxx bugün hocaya küfür etti dedi. Annem hiç düşünmeden sormadan dönüp 50 kişilik sınıfın içinde tokatladı beni yerimden bile kalkmadım o an orda tüm ruhumu attım çöpe. Annem bizi hiç sevmez yani anneliğini görmedim zaten. Ama dayaklar aşağılamalar rezil etme çabaları yerine hiç görmesemde yeğdir. O gün baslayan pgibolojik savaşım her yediğim dayakda, sevgilimin yanında veya arkadaş ortamında kafede okulda yediğim küfürler dayaklar hakaretlerle hala devam etmekte ve bu yüzden hala kabuslar görürüm dayaklarla alakalı değil ama kendimi kesmelerim askerlikte yaşadığım olaylar neticesinde dram filmi gibi bi hayatım oldu. Çok yasasın mutlu olsun ama, çok dedim abi yapamıyorsanız veya istemiyorsanız aile zoruyla çocuk yapmayın. Elma değiliz biz büyüyüp kendi acılarımız ve kederlerimizle yanıyoruz.
Neler var neler anlatsam ağlar burda her ruhsuz kardeşim. ilkokuldaki rehber hocama "Acı güzel şey öğretmenim ailem olduğunu bana hatırlatıyor" dediğimde 7 yaşındaydım.