... Bu yeni arkadaşlarım istanbul'un içinde köy hayatı yaşayan ailelerin çocuklarıydı.. Hiç duyar kasmayacağım, evlat olsa sevilmeyecek tiplerdi ki zaten sevilmiyorlardı.. çünkü ebeveynleri sevmeyi bilmeyen insanlardı. Aralarında Türkçe bilmeyenler çoktu.. eminim ki bir çoğu dağa çıkıp terör örgütlerine katılmıştır.. birkaç yılım işte böyle çocuklarla takılarak geçti.. aşırı derecede salak tiplerdi.. çaresizlikten onlarla zaman geçiriyordum.. babaları hapiste yada dağda olmayanlar genellikle hamallık, pazarcılık gibi işler yapıyordu. gecekonduda yaşıyorlardı.. tavukları ve küçükbaş hayvanları olanlar vardı.. bu çocuklar da işte böyle angarya işlerle görevlendirilmişlerdi.. kendi bölgelerinden sorumluydular ve oraya yaklaşmak çok ama çok zordu.. zaten bizim oturduğumuz mahalleden biraz uzakta oldukları için sabah çıkıp akşam geri gelirdim... Giderken yanımda evden çaktırmadan yanına aldığım oyuncaklarla giderdim.. top varsa topla giderdim.. bunu sadece aralarına girmek için yapardım.. onlar genellikle orta halli semtlere hırsızlık yapmak için giderlerdi.. oyuncaklar toplar falan unsurlarında değildi.. birkaç ayakkabı aşırıp biraz demir teneke veya karton toplayıp evlerine dönme peşindeydiler.. çok şükür ki biz onlar kadar dipte değildik.. neyse ki onlarla, onlara benzeyecek kadar fazla zaman geçirmeden okul hayatım başladı..

Okula gitmeyi öyle çok arzulamıştım ki mükemmel bi öğrenci oldum.. ilk öğretmenlerim bizimkilere siz bu çocuğu özel okullara gönderin, 60 kişilik sınıflarda harcamayın diyorlardı ama o zamanlar özel okullar şimdiki kadar yaygın ve revaçta değildi.. zaten bu durum bizimkilerin umrumda da değildi..