saat 2ye yaklaşıyordu asena uyanmadınmı hala hayatım diye mesaj atmıştı
uyandığım gibi merti aradım dün bana gösterdikleri fotoğrafı istemek için
-kanka dünkü fotoyu bana whatsapptan yolla
+olm bende yokki burağın telefonundaydı
-ya giberim söyle burağa sana atsın sende bana at çabuk ol
diyip kapattım şöyle bir eve göz attım masada hazır bir kahvaltı herhalde çıkmışlar evden diyip kahvaltımı yaptım
kahvaltıyı bitirdiğimde telefonuma baktım mert fotoyu atmıştı fotoya bir daha bakıp iç çektim ve asenayı aradım
-nerdesin
+ohaa ya bu saate kadar uyunur mu
sanane amk çocuğu ben uyuyorum diyemedim tabi
-yaa sorma
+kahvaltı yaptınmı
-yaptım sen
+valla yapmıcaktım dışarıda yeriz diye ama dayanamadım yaptım bende
-iyi yapmışsın ben 1 saate xxx de olurum
+tamam canım yaklaşınca mesaj at bende ona göre çıkayım
-tamam hadi görüşürüz
+görüşürüz
çıktım evden atladım minibüse o 20 dakikalık yol bana bitmek bilmedi dıbına koduğumun dolmuşçularıda dolduruyorlar sonuna kadar
nefes bile alamıyorum zaten zar zor indim dayanamadım 5 dakikalık mesafe kalmıştı zaten yürüyerek asenaya mesaj attım 5 dakikaya oradayım diye
tamam çıkıyorum bende yazıp yolladı
geldi yine hayatımın anlamı belki 15 dakika sonra hayatımda en nefret ettiğim kişi olucaktı ama kalbim hala onu ilk gördüğündeki gibi
yerinden çıkarcasına çarpıyordu
-hoşgeldin
+beklettim mi
-yok yeni geldim sayılır
+tamam nereye gidiyoruz
-bilmem yolda bakarız
biliyordum aslında sessiz sakin bir kafe vardı oralarda rahat rahat hesap sorabileyim diye oraya zütürdüm
oturduk siparişleri verdik sorucam soramıyorum o gülüşü her şeyi unutturuyor bana ama ben bu kadar onursuz birisi değilim