bir erkek ruhunun tadabileceği en büyük mutluluktur baba olmak. önceden ne olduğunu asla bilinemeyecek, ancak va ancak çocuk sahibi olunduğu zaman tadılabilecek bir mutluluktur. evreleri vardır ama şöyleki;

ilk evresinde tecrübesizlik ve çekingenlik vardır, yeni doğmuş çocuğunuzu ilk defa kucağına aldığınızda ne yapacağınızı bilemezsiniz, düşürürüm diye korkarsınız, aman bir yer acımasın diye kendinize bastıramazsınız, o kadar küçüktür ki, duygularınız sel gibi olmasına rağmen kocaman öpemezsiniz.

daha sonra sabır gelir, uykusuzluk, gaz çıkarma, aşılar, ateşlenmeler, diş çıkarma, emeklerken sendelemeler daima sabır duymanız gereken anlardır, bazen sabah olsa da işe gitsem biraz başımı dinlesem diye içinizden geçirir, akabinde pişman olursunuz. defalarca yaşanır bu tarz pişmanlıklar, baba olmayı öğrenmektesinizdir.

çocuğunuz 15 aylık olur, bir gece onu siz yatırmak istersiniz, biberonunu eline verir yanına uzanırsınız, süt içmesini seyrederken bir yandan da elleri ve ayakları ile oynamaktasınızdır. sütünü bitirir size gülümser; ki zaten yüreğinizi eritir bu gülümseme, sonra gözleri kapanırken minicik kolları size uzanır, minicik ellerini yanağınıza koyar ve uyumadan önceki son sözü "babam" olur.

dün gece bunu yaşadım, hala uçuyorum...